De eerste 3 maanden.

Ondertussen zit ik al een paar maanden thuis en vul mijn dagen met wat huishoudelijke klusjes, wat tv kijken en wat in de tuin werken. En toch ook maar weer gaan sporten om weer conditie te krijgen. Al stelt dat sporten nog niet zoveel voor. Spinnen wat ik heel graag doe, dat moet  ik weer helemaal opbouwen, weer beginnen met 15 minuten. (terwijl ik soms 4 – 6 uur aan het spinnen was) Maar het belangrijkste was dat ik er weer mee aan de gang was gegaan. Het is best vermoeiend voor mijn hoofd, maar het geeft toch ook wel de nodige ontspanning en positieve energie.

En dan komt ook de ARBO in beeld, al een aantal keren bij de arbo arts op bezoek geweest in Tilburg. Deze is gelukkig begripvol en geeft me de ruimte om te herstellen. Ook nog een paar keer wat onderzoekjes gehad bij de huisarts, maar alles is verder goed.

De contacten met  Life Fitness zijn gelukkig goed, zo ook met de directe collega’s. Hier ben ik blij mee want je bent heel snel de band met alles kwijt. Het staat allemaal erg ver van je vandaan. Ik lees wel mijn emails door, maar dat wordt gaande weg ook minder. Allemaal logisch maar niet leuk. Gelukkig ben ik nog wel een paar keer op kantoor geweest voor een kop koffie en kort op de kerstborrel geweest. Dat doet me goed.

Iedereen is begripvol, maar soms heb ik er toch wat problemen mee, je ziet nl niet aan mij dat ik “ziek” ben. Als je dan toch gewoon boodschappen gaat doen, sporten en allerlei andere dingen, voel je je toch in zekere zin wat schuldig. Maar at the end gaat het wel in een “oude” mannen tempo. Ik heb het gevoel dat mijn hoofd de hele dag druk aan het werk is. Vooral ’s avonds in bed. Heb gewoon een uur nodig om te ontspannen en in slaap te komen. En ik weet het er zijn ergere dingen, ik kan hier 100 mee worden, maar soms baal ik er gewoon van.

Wat mij het meest verbaasd is dat ik al maanden thuis zit, bijna niets doe, en dat mijn dagen voorbij vliegen en dat het lijkt alsof ik altijd te weinig tijd heb … Voor 11-8 was ik altijd druk bezig. Vooral het laatste jaar, stilzitten kon ik niet. En ik denk dat ik daar nog de meeste moeite mee heb.

De neuroloog.

De weken gaan voorbij zonder dat er veel verandert. En op 12 september kan ik bij de neuroloog terecht. Op de vraag waar ik last van heb, kan ik een hele lijst benoemen:

  • Slecht en niet lang geconcentreerd bezig kunnen zijn
  • Maar korte tijd achter een scherm kunnen werken
  • Snel moe, en heel heel veel slaap nodig
  • Last van licht en geluid
  • Moeite met lezen
  • Moeite met autorijden
  • Slechte conditie
  • Geen fut om iets te doen
  • En flink meer last van de piep / ruis in mijn oor

De neuroloog onderzoekt me verder maar kan “gelukkig” niets vinden. Mijn reflexen zijn goed. Voor de zekerheid moet ik wel een CT-scan laten maken. Deze scan wordt gemaakt en daar zijn gelukkig ook geen vreemde dingen te zien. Er is dus niets beschadigd. Het enige advies wat ze kan geven, is dat het tijd nodig heeft. Geen idee hoelang of hoeveel tijd.

En dat frustreerd, zeker als ik nu terug kijk. Tijd, het kost tijd. Maar niet wetende hoelang of tot wanneer, dat breekt je uiteindelijk op. En zo gaat mijn leven verder, kijken hoeveel tijd er nodig is voor herstel. En er zal blijken dat dat heel veel tijd zal worden …