Wat een mooie dag, 15-02-2021

Gelukkig zijn er nog heel veel mooie dingen ook in deze tijd. Als je de media moet geloven, is er niets meer goed tegenwoordig. We kunnen alleen maar klagen en op elkaar vitten. Vooral op de zgn social media, daar staan we meteen klaar met een mening. Zaken worden uit hun verband gerukt en vaak worden de goede bedoelingen die men ermee had volledig vergeten.

Misschien moeten we eens uitgaan van het goede van een mens, uiteindelijk zitten we allemaal in het zelfde schuitje. Het is niet leuk om alleen thuis te moeten zitten na 21.00 uur vanwege een avondklok. Maar dit gaat voorbij, des te mooier is het wanneer alles weer kan en mag.

Alles is anders, zo ook een trouwpartij. Gisteren 15 februari is onze Stphanie getrouwd met Sander. Een speciale dag voor een speciaal koppel. En wat zagen ze er mooi uit. En dan denk je natuurlijk, corona er kan niet veel. En inderdaad het is anders. Je moet overal op letten, je krijgt constant te horen, houdt afstand, mondkapje op, doe dit, of doe dat juist niet …..  maar op zo’n dag moet je daar doorheen prikken. Het is hun dag, een van de mooiste dagen die je samen beleefd.

En het was een mooie dag. Eerst thuis, bruidje aankleden en dan het moment dat ze haar jurk aan Sander en mij laat zien. Super mooi moment, daar verandert niemand iets aan. Dan op naar het stadhuis voor de ceremonie. Delft heeft nog een mooi oud stadhuis, en daarin een hele mooie trouwkamer.

Dan komt mijn moment, ik mag samen met Stephanie naar binnen om “haar weg te geven aan Sander”. Dan voel je je trots en ik was best een beetje zenuwachtig. Dit zijn de momenten waar je het voor doet. Dan zit daar de trouwambtenaar die gewoon een heel leuk verhaal vertelt over het bruidspaar en ook voor de rest van de familie een leuk woordje heeft. Dan komen de ringen en gelukkig zeggen ze allebei “JA”. Met de handtekeningen van de getuigen is het huwelijk compleet.

Helaas geen groot feest na afloop. Maar je kunt ook denken, he geen feest, dat hebben we dan tegoed, op een later moment, kunnen we nog een keertje genieten. Kortom het was een mooie bijeenkomst, anders, maar mooi en voor mij weer een dag om nooit meer te vergeten.

De eerste 3 maanden.

Ondertussen zit ik al een paar maanden thuis en vul mijn dagen met wat huishoudelijke klusjes, wat tv kijken en wat in de tuin werken. En toch ook maar weer gaan sporten om weer conditie te krijgen. Al stelt dat sporten nog niet zoveel voor. Spinnen wat ik heel graag doe, dat moet  ik weer helemaal opbouwen, weer beginnen met 15 minuten. (terwijl ik soms 4 – 6 uur aan het spinnen was) Maar het belangrijkste was dat ik er weer mee aan de gang was gegaan. Het is best vermoeiend voor mijn hoofd, maar het geeft toch ook wel de nodige ontspanning en positieve energie.

En dan komt ook de ARBO in beeld, al een aantal keren bij de arbo arts op bezoek geweest in Tilburg. Deze is gelukkig begripvol en geeft me de ruimte om te herstellen. Ook nog een paar keer wat onderzoekjes gehad bij de huisarts, maar alles is verder goed.

De contacten met  Life Fitness zijn gelukkig goed, zo ook met de directe collega’s. Hier ben ik blij mee want je bent heel snel de band met alles kwijt. Het staat allemaal erg ver van je vandaan. Ik lees wel mijn emails door, maar dat wordt gaande weg ook minder. Allemaal logisch maar niet leuk. Gelukkig ben ik nog wel een paar keer op kantoor geweest voor een kop koffie en kort op de kerstborrel geweest. Dat doet me goed.

Iedereen is begripvol, maar soms heb ik er toch wat problemen mee, je ziet nl niet aan mij dat ik “ziek” ben. Als je dan toch gewoon boodschappen gaat doen, sporten en allerlei andere dingen, voel je je toch in zekere zin wat schuldig. Maar at the end gaat het wel in een “oude” mannen tempo. Ik heb het gevoel dat mijn hoofd de hele dag druk aan het werk is. Vooral ’s avonds in bed. Heb gewoon een uur nodig om te ontspannen en in slaap te komen. En ik weet het er zijn ergere dingen, ik kan hier 100 mee worden, maar soms baal ik er gewoon van.

Wat mij het meest verbaasd is dat ik al maanden thuis zit, bijna niets doe, en dat mijn dagen voorbij vliegen en dat het lijkt alsof ik altijd te weinig tijd heb … Voor 11-8 was ik altijd druk bezig. Vooral het laatste jaar, stilzitten kon ik niet. En ik denk dat ik daar nog de meeste moeite mee heb.

De neuroloog.

De weken gaan voorbij zonder dat er veel verandert. En op 12 september kan ik bij de neuroloog terecht. Op de vraag waar ik last van heb, kan ik een hele lijst benoemen:

  • Slecht en niet lang geconcentreerd bezig kunnen zijn
  • Maar korte tijd achter een scherm kunnen werken
  • Snel moe, en heel heel veel slaap nodig
  • Last van licht en geluid
  • Moeite met lezen
  • Moeite met autorijden
  • Slechte conditie
  • Geen fut om iets te doen
  • En flink meer last van de piep / ruis in mijn oor

De neuroloog onderzoekt me verder maar kan “gelukkig” niets vinden. Mijn reflexen zijn goed. Voor de zekerheid moet ik wel een CT-scan laten maken. Deze scan wordt gemaakt en daar zijn gelukkig ook geen vreemde dingen te zien. Er is dus niets beschadigd. Het enige advies wat ze kan geven, is dat het tijd nodig heeft. Geen idee hoelang of hoeveel tijd.

En dat frustreerd, zeker als ik nu terug kijk. Tijd, het kost tijd. Maar niet wetende hoelang of tot wanneer, dat breekt je uiteindelijk op. En zo gaat mijn leven verder, kijken hoeveel tijd er nodig is voor herstel. En er zal blijken dat dat heel veel tijd zal worden …

Zondag de 11de …

11 augustus 2019.

Een mooie dag, zonnig en niet te warm. Vandaag is het jaarlijkse uitstapje van de vrouw met onze dochter vanwege haar verjaardag. Ze gaan naar Utrecht naar de musical van ABBA.

Voor mij een mooie dag om eindelijk de schuur in te gaan ruimen. Alle spullen zijn uitgezocht en ik hoef deze alleen nog maar bij de buurman uit de schuur te halen en in mijn eigen schuur te plaatsen. Dus zo gezegd zo gedaan. Moet wel opletten want de ingang van mijn schuurtje is maar 1,80 meter hoog, dus bukken met in- en uitgaan. En dat gaat lekker, het gaat wel 100 keer goed denk ik, totdat ik even afgeleid ben of wat dan ook. Met het naar buiten stappen vergeet ik te bukken of kom te snel omhoog en in de loop KNAL ik met mijn hoofd tegen de bovendorpel aan. Precies tegen een scherpe rand. En dat kwam echt aan, deed verdomde zeer, eigenlijk veel meer dan anders. Je stoot wel vaker je hoofd, dan schud je even en dan gaat het weer. Maar dit keer voelde het anders.

Flink bloeden en flinke koppijn. Het bloeden stopte snel, maar de hoofdpijn bleef. Dus naar binnen en een paracetamol genomen en een paar uur op de bank gezeten. Even gedacht of ik naar de huisartsenpost zou gaan, maar nee, het gaat wel over … ook de dames nog niet ingelicht, ik wilde hun uitje niet verpesten. Het zal allemaal wel meevallen. En na een paar uurtjes is hetgezakt en ben ik rustig verder gegaan et het inruimen van de schuur.

’s Avonds tegen mijn vrouw vertelt wat er gebeurd was, en zij vroeg zich wel af waarom ik niet even naar de dokter was gegaan. En misschien had ik het beter ff kunnen doen, just to be sure. Maar het ging wel, ’s avonds op tijd naar bed want ik moest er de volgende dag weer vroeg uit, om 5 uur gaat de wekker weer.

De wekker gaat af en ik sta op. Voel me goed, geen last van mijn hoofd. Dus ontbijjten en op naar het werk. Ik begin met mijn dagelijkse werk zoals altijd. Maar langzaam aan merk ik dat het niet gaat. Ik begin last te krijgen van mijn hoofd. Duizelig, licht in het hoofd, vooral als ik achter de PC zit. Daarom toch maar de dokter gebeld en een afspraak gemaakt, en ’s middags kan ik terecht.

Hij bekijkt de wond, maar die ziet er “goed” uit, die zal netjes genezen. Waarschijnlijk een lichte hersenschudding, dus een weekje rustig aandoen, dan gaat het wel over. Maar na een week is het nog niet veel beter, terug naar de huisarts. Deze meet o.a. mijn bloeddruk en die is veel te hoog. Daar geeft hij medicijnen voor. Wellicht veroorzaakt dat ook de “druk” in mijn hoofd. Hij verwijst me ook door naar een neuroloog, gewoon voor de zekerheid. Kijken of er toch van binnen niets beschadigd is. Maar voordat ik daar terecht kan,gaan er weer enkele weken voorbij …

De schuur

In juni trekken we in ons huisje in. Binnen is het grotendeels klaar, er is geschilderd, de badkamer is vernieuwd, een nieuwe vloer in het hele huis en zo links en rechts wat kleine dingen. Helemaal naar ons zin. Maar er moet nog wel het een en ander gebeuren. Zo komt er nog een andere keuken in en moet er in de tuin nog heel wat gebeuren.

Om te beginnen willen we een gazon, dus alles netjes schoongemaakt, glad gemaakt en graszoden erop. Dat ging lekker em het ligt er prima bij. Voor het huis willen we een hekje plaatsen, via marktplaats op de kop getikt, opgeknapt en dat staat ook te pronken nu.

Het terras had ook een opknapbeurt nodig, we hebben wat extra verlichting aangelegd en als finishing touch, een overkapping waardoor we ook met wat minder weer buiten kunnen zitten.

Rest voor nu eigenlijk nog maar een ding, een schuur. Die hadden we nog niet. Wel hebben we een mooi plaatsje hiervoor gereserveerd, mooi bestraat en naast de parkeerplaats van de auto. Maar wat ga je daar nu voor kopen, een blokhut, ga je metselen of koop je een kant en klaar pakket van een metalen schuurtje. Je raadt het al, het laatste. Op een gegeven moment staat er een chauffeur voor de deur met een lood zwaar pakket, het schuurtje !! moet alleen nog even in elkaar gezet worden. Je kent het wel, net zo’n IKEA pakket met honderden onderdelen en een tekening.

Gelukkig hadden we een mooie zomer, dus op een mooie warme dag het pakket uitgepakt, alles wat uitgesorteerd en beginnen maar. Wat een gedoe, gelukkig past alles redelijk en van lieverlee zie je een schuurtje ontstaan. Gelukkig had ik hulp, want alleen vasthouden en monteren, dat gaat niet. Uiteindelijk ligt ook het dak erop en moeten we als laatste de stormkables bevestigen. Deze schuur staat los op de grond, vandaar de kabels. Wat zijn we trots op het eindresultaat, een mooie schuur.

Maar dan komt nog het vervelendste werk, het inruimen. Alle spullen staan tijdelijk bij de buurman opgeslagen. Gelukkig had ik nog diverse stellingen meegenomen en heb deze netjes in de schuur weer opgebouwd. Nu alle spullen verzamelen en een plekje geven in de nieuwe schuur.

Zondag 11 augustus 2019, een mooie nazomer dag. De vrouw en dochter zijn een dagje op stap. Een mooie dag om alles in de schuur te gaan zetten. En dat gaat een tijdje goed, totdat ….

Hersenspinsels, waarom deze blog ..

Eigenlijk heb ik in mijn leven nog geen al te gekke of extreme dingen meegemaakt die zo’n impact gehad hebben als die ene “gebeurtenis” in augustus 2019. Op dat moment leek het iets gewoons, zoiets gebeurd vaker. Ik had op dat moment nog geen idee wat hiervan de gevolgen zouden zijn de komende periode. Maar eerst een korte terugblik, hoe is het zover gekomen.

Augustus 2019, een drukke tijd. Het begon in 2018 met de verbouwing cq aanbouw van mijn zwager. Een leuk project wat we min of meer in eigen beheer hebben weggezet. We hebben daar veel tijd in gestoken. Een leuke tijd, we hebben dingen gedaan die we vooraf wellicht niet voor mogelijk hadden gehouden. Dat varieerde van het aanleggen van de riolering tot het maken van de bekisting voor de fundering tot het potdekselen van de buitengevel. En alles lukte, dat was het mooie en gaf voldoening. Medio mei was dit alles gereed.

In diezelfde tijd was het ook erg druk op mijn werk, we zaten midden in een afsplitsing vanuit de holding waarin we destijds zaten. Dus heel veel werk. Allerlei IT systemen moesten afgesplist worden. Er waren heel wat overuren en reisuren en dagen (naar Barcelona) voor nodig om dit allemaal op de rit te krijgen.

En in mei kregen we sleutel van ons huidige huis, waar ook heel veel aan gedaan moest worden in een korte tijd. De verhuizing stond gepland voor eerste week juni. Wat dus inhield dat er nog veel moest gebeuren op het moment dat we al in ons nieuwe huis woonden. En zo koemn we lamgzaam richting augustus 2019 en de dag waarop alles veranderde voor mij.

Daar zal deze blog over gaan. Wat is er gebeurd, de gevolgen en uiteindelijk hoe er mee om te gaan. Met als doel weer de “oude” te worden.

Theaterhotel Almelo

Weer een Valkje, en wel van 8 op 9 november. Het theaterhotel in Almelo was deze keer de bestemming. Een speciale overnachting deze keer, ik word een jaartje ouder, 58 jaar alweer. En wat is er nu mooier dan jarig worden terwijl je lekker buiten in de jacuzzi zit. Verder was het hele hotel al in kerstsfeer versierd, wel wat vroeg maar toch gezellig.

Wat doe je verder op zo’n dag. Lekker eten, in de jacuzzi zitten, zwemmen in het zwembad wat je voor jezelf hebt en dan afsluiten met een lunch. Kortom in vele gevallen een speciale verjaardag.