De weken gaan voorbij zonder dat er veel verandert. En op 12 september kan ik bij de neuroloog terecht. Op de vraag waar ik last van heb, kan ik een hele lijst benoemen:
- Slecht en niet lang geconcentreerd bezig kunnen zijn
- Maar korte tijd achter een scherm kunnen werken
- Snel moe, en heel heel veel slaap nodig
- Last van licht en geluid
- Moeite met lezen
- Moeite met autorijden
- Slechte conditie
- Geen fut om iets te doen
- En flink meer last van de piep / ruis in mijn oor
De neuroloog onderzoekt me verder maar kan “gelukkig” niets vinden. Mijn reflexen zijn goed. Voor de zekerheid moet ik wel een CT-scan laten maken. Deze scan wordt gemaakt en daar zijn gelukkig ook geen vreemde dingen te zien. Er is dus niets beschadigd. Het enige advies wat ze kan geven, is dat het tijd nodig heeft. Geen idee hoelang of hoeveel tijd.
En dat frustreerd, zeker als ik nu terug kijk. Tijd, het kost tijd. Maar niet wetende hoelang of tot wanneer, dat breekt je uiteindelijk op. En zo gaat mijn leven verder, kijken hoeveel tijd er nodig is voor herstel. En er zal blijken dat dat heel veel tijd zal worden …